Udaipur, zondagochtend, half acht. Langs de meren van Udaipur is het al druk met wandelaars en joggers als we erlangs fietsen, de stad uit. Een klein stukje over de provinciale weg en dan gaan we weer off road. Het is soms stevig klimmen, soms lekker een stukje dalen. Er is nauwelijks verkeer zodat we ruim de tijd hebben om het landschap in ons op te nemen. De bergen op de achtergrond, palmbomen en veel kleur, het is in een woord betoverend. Helaas is de bestemming te ver weg om de hele afstand met de fiets af te leggen. Daarom stappen we later op de dag de bus in naar Deogarth.
Hoewel het zondag is, zijn veel mensen vandaag gewoon aan het werk. Vanochtend hebben we gezien hoe forenzen dagelijks naar hun werk in Udaipur reizen. Met de brommer, of met z’n allen in een tuktuk. Mensen staan opeengepakt in de laadruimte van een truck of hangen letterlijk aan de buitenkant van een bus. ’s Middags zitten we zelf in de laadruimte van een jeep. Een klein stukje maar. De bus kan de nauwe straatjes van Deogarth niet in en wordt buiten het dorp geparkeerd.
De plannen voor een fietstochtje in de omgeving moeten worden uitgesteld totdat de eerste(!) lekke band is geplakt. Shambur doet dat ‘the Indian way’: je gebruikt wat je voorhanden hebt. Dus wordt het schuurpapiertje vervangen door een zacht stukje steen en dient een andere steen als gereedschap om het plakkertje vast te kloppen. De band is nog steeds in orde. We fietsen naar de rand van een natuurgebied, waar ons hotel een kleine dependance heeft. We krijgen er uitleg over het natuurbehoudprogramma van de Indiase regering, dat er op gericht is het leefgebied van het grote wild te behouden. Het blijft vandaag niet bij 1 lekke band. Op de terugweg volgt er nog een. Midden in een dorpje staan we een band te plakken. Binnen de kortste keren staan minstens 20 kinderen om ons heen, allemaal even nieuwsgierig en vrolijk. Ze willen graag op de foto en vooral graag zien hoe de foto’s geworden zijn. Later vertelt Shambu dat de kinderen in dit afgelegen dorp waarschijnlijk nog nooit blanke mensen hebben gezien, want op deze weg komt nooit iemand behalve de dorpelingen. Wat een andere wereld.