De Indiase muur

Vandaag is fietsen over plattelandsweggetjes geen optie. Dus nemen we de Indiase highway, waar ook genoeg te zien is. Vooral de brommertjes zijn de moeite waard vanwege alles wat daarop vervoerd wordt. Er past een heel gezin op, vader aan het stuur, moeder in sari in amazonezit met een kind op schoot, een of twee kinderen voor, tussen, of achter vader en moeder. Er kan bouwmateriaal mee; we zien hoe een huishoudtrap vervoerd wordt (gewoon rechtop zetten), planken hout (door de bijrijder vastgehouden), kunststof buizen (in rustig tempo achter je brommer aanslepen), gasflessen, of een grote hoeveelheid melkbussen (en hoe die aan elkaar vastzaten begrijpen we nog steeds niet). Vrachtwagenchauffeurs maken een juweeltje van de cabine van hun truck. Soms komt je een soort rijdend tempelfront tegemoet rijden, compleet met bijbehorende luide muziek.
Na een tijdje stappen we in de bus, op weg naar Kumbhalgarh. Het landschap blijft droog en wordt heuvelachtiger. We rijden door talrijke dorpjes, waar altijd veel te zien is op straat. Heel anders dan onze forenzenstadjes! 's Middags bezoeken we Kumbhalgarh fort, een vesting waarvan de muren 42 kilometer lang zijn. Daarmee is het na de Chinese muur de langste muur ter wereld. We klimmen omhoog, langs het oude paleis naar het hoger gelegen nieuwere deel. Het interieur van beide paleizen is naar een museum verplaatst. Geen punt, het uitzicht en de sfeer zijn al genoeg. We belanden uiteindelijk in een kleine ruimte, die bekend staat om zijn bijzondere akoestiek. Hier werd zingend gemediteerd. Onze vaste gids Shambu vraagt heel bescheiden of hij een mantra mag zingen. De ruimte vult zich met zijn gebeden in het Sanskriet. De klank is geweldig, maar nog mooier is het te zien hoe Shambu (een hindoepriester) in zijn element is.